Kilka ciekawych faktów na temat psów

ożerne, a także gryzonie i zajęczaki. Grupa ta ma obecnie największe znaczenie w rozprzestrzenianiu choroby. Do drugiej natomiast należą: psy i koty. Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe s

Kilka ciekawych faktów na temat psów

Droga szerzenia wścieklizny

Rezerwuar zarazków stanowią zarówno ssaki dzikie, jak i domowe. Z pierwszej grupy wymienić należy: lisy, jenoty, borsuki, nietoperze i inne zwierzęta mięsożerne, a także gryzonie i zajęczaki. Grupa ta ma obecnie największe znaczenie w rozprzestrzenianiu choroby. Do drugiej natomiast należą: psy i koty. Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe szczepienia zwierząt domowych zagrożenie jest niewielkie. W krajach tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej wścieklizna może być rozprzestrzeniana również przez żywiące się krwią zwierząt nietoperze z rodziny wampirów. Do zakażenia (zwierząt lub człowieka) dochodzi na drodze kontaktu bezpośredniego ? przez pokąsanie, oślinienie lub zanieczyszczenie mózgiem chorego zwierzęcia uszkodzonej skóry. Możliwe jest, choć u człowieka rzadkie, zakażenie na drodze powietrznej (kropelkowej i pyłowej) aerozolem odchodów nietoperzy w jaskiniach. Zdarzają się także zakażenia laboratoryjne drogą wziewną, przezspojówkową lub przezśluzówkową. Do wystąpienia choroby dochodzi u około 15-20% wystawionych na kontakt ? szczególnie osobników pogryzionych na pysku/twarzy, szyi, klatce piersiowej lub pokąsanych głęboko. Odnotowano także infekcje przez przeszczepienie organów (rogówka) od zmarłych dawców z nierozpoznaną wścieklizną. Nie opisano przeniesienia drogą pokarmową. Chorobę cechuje długi okres utajenia średnio od 1 do 3 miesięcy ? skrajnie od 10 dni do ponad roku. Chory człowiek jest także zakaźny dla otoczenia. Wirus znajduje się głównie w jego centralnym układzie nerwowym, ślinie i skórze, a w mniejszym stopniu także w łzach i soku trzustkowym.


Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna


Dlaczego warto zainwestować w zabawki dla psa ?

Zabawki dla psa są często wykorzystywanym rozwiązaniem, jeśli borykamy się z problemami wychowawczymi dotyczącymi naszego pupila. Są to najczęściej gumowe przedmioty, które doskonale pełnią funkcję gryzaka. Psy w młodym wieku potrzebują takich zabawek podobnie jak małe dzieci, którym przeszkadzają wyrzynające się zęby. Zabawki dla psa to dość prosty sposób na pozbycie się problemów z gryzieniem wszystkiego jak popadnie przez naszego pupila. Największe wyzwanie stanowi przyzwyczajenie zwierzęcia do korzystania z zabawki jako elementu do gryzienia a nie innych przedmiotów, ale po dłuższym czasie spędzonym z takim przedmiotem piesek na pewno się do niego przekona.


Definicja agility

Agility jest to sport dla psów polegający na tym, że pies jest prowadzony przez swojego przewodnika głosowymi i ruchowymi komendami musi pokonać bezbłędnie i jak najszybciej specjalny tor przeszkód.

Pies musi zaliczyć przeszkody w odpowiedniej kolejności, ale nie zna ich układu przed startem (przewodnicy przed startem mają czas na zapoznanie się z układem toru i ich zadaniem jest sprawne poprowadzenie psa przez tor). Należy zaliczać tzw. strefy kontaktu, np. pies wbiegając na równię pochyłą nie może od razu skoczyć na jej szczyt, ale musi zaliczyć tę strefę (choćby jedną łapą).

Psy oceniane są przez sędziów w kategoriach dostosowanych do wielkości psa. Dla mniejszych psów poprzeczki niżej, dla większych wyżej (kategorie small, medium i large).

Pierwotnie sport ten zyskał popularność jako przerywnik w czasie zawodów jeździeckich. Współcześnie zdobywa w Polsce coraz większą popularność. Według regulaminu agility, zatwierdzonego przez FCI, nie mogą brać udziału w zawodach psy: chore, z dysplazją, urazami oraz suki ciężarne.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Agility